परत चारकोल पेन्सिल

जुळ्या मैत्रिणीचं स्केच झाल्यावर चारकोल पेन्सिल पुन्हा मागे पडली होती. जवळजवळ महिनाभराने पुन्हा मुहुर्त लागला काही काढायला!

योगी अरविंदांच्या या फोटोच्या मी प्रेमात आहे. तसं बघितलं तर फोटो म्हणून हा फार काही ग्रेट वगैरे नाही. त्यात मुळात फार काही डिटेल्स नाहीतच! आहेत ते फक्त डोळे. पण त्या डोळ्यांमध्ये एक जादू आहे. त्यांना सगळ्या माणसांच्या अंतरंगातलं दिसतंय असं वाटतं मला हा फोटो बघताना! मी तरी या डोळ्यांच्या प्रेमात आहे. आजवर कितीतरी वेळा हे डोळे काढायचा प्रयत्न केलाय मी, पण कधीच जमलेलं नाही. हा या वेळचा प्रयत्न:

“पारंपारिक” फ्रेंच ओनियन सूप

मामा - मामी भारताबाहेर राहतात. मामी तर मूळची भारतीय नाहीच. पण त्या दोघांशी बोललं तर यातलं कोण भारतीय आहे आणि कोण ‘बाहेरचं’ आहे हे समजू नये इतके ते दोघे एकमेकांच्या संस्कृतीमध्ये रुजले आहेत!  इंटरनेटपूर्वीच्या जगात चार - सहा वर्षांनी कधीतरी त्यांची भेट व्हायची, पण आपण यांना ओळखत नाही असं कधी वाटलंच नाही. तीस – पस्तीस वर्षांपूर्वीच्या एका भारतवारीमध्ये मामीने ही पाककृती आईला दिली होती. तिच्याच अक्षरात आईच्या “रुचिरा” मधल्या शेवटच्या, “व्यक्तिगत टिपणांच्या” पानावर लिहून ठेवलेली. (लग्नानंतर मी एक रुचिराची नवी प्रत विकत घेऊन आईला दिली, आणि तिची जुनी माझ्यासाठी मिळवली. :D )

 सद्ध्या घरात सगळ्यांना आळीपाळीने सर्दी, ताप, खोकला असं चाललंय. त्यामुळे कढी, सूप, रसम असं काहीतरी खावंसं वाटतंय. नवर्‍याला सौम्य चवी आवडत नाहीत त्यामुळे मी आतापर्यंत या सूपच्या वाटेला गेले नव्हते. पण बाहेर कुठेतरी हे सूप खाऊन त्याला आवडलं, त्यामुळे मी लगेच करायला घेतलं.   

 

सोप्प्यात सोप्पं, आणि चविष्ट!!! आणि शिवाय त्यात इतक्या आठवणींचा स्वाद मिसळलेला आहे, की माझं विशेषंच लाडकं!