एक ट्रक लाकूड

कदंब तोडला आज त्यांनी.

सकाळपासून एक एक फांदी छाटणं चाललंय.

इतक्या राजबिंड्या झाडाला असं विद्रूप होत होत मरतांना बघावं लागतंय – सात आठ वेळा तरी त्याच्याखालून गेले असेन मी दिवसभरात.

रोज त्याच्या जवळून जातांना त्याचं हिरवं वैभव डोळ्यात साठवून घेण्याचं सुख भोगलंय. भर उन्हात त्याच्या सावलीचा थंडावा अनुभवलाय. पाऊस सुरू झाल्यावर सारखा हा फुलला का म्हणून नजर ठेवून असायचं. आणि हा असा चुकार की नेमका पाऊस लागून राहिला की फुलणार, त्या सुंदर फुलांचा मनासारखा फोटो काही काढू देणार नाही.

आज मान वर करून त्याच्याकडे बघायची हिंमत नाही झाली. पायाखाली त्याच्या हिरव्यागार पानांचा गालिचा खुपतोय. त्याच्या समोरून जाणं टाळण्यापलिकडे काहीही करू शकत नाही मी.

“का तोडताय तुम्ही हे झाड?”

“त्याच्या फांद्या रस्त्यावर येतात.”

“मग?”

“सोसायटीच्या आवारातलं झाड आहे. परमिशन आहे आमच्याकडे. (तुम्ही कोण चौकशी करणार? )” 

झाड सोसायटीच्या आवारात आहे. त्याच्या जगण्यामरण्याचे निर्णय घेण्याचा अधिकार सोसायटीचा आहे. तुम्ही विनाकारण रक्त कशाला तापवताय?

तो आहे, हा त्याचा सगळ्यात मोठा गुन्हा आहे. त्याला शिक्षा झालीच पाहिजे.

सिमेंटकॉंक्रिटच्या जंगलात एवढं सुंदर झाड लावायची चूक मुळात कुणी कशाला करावी?

आणि निमूट समोर बघत रस्त्याने जायचं सोडून सोसायटीच्या मालकीच्या झाडावर जीव जडवण्याचा मूर्खपणा करणार्‍याने करावे तसे भरावे.