I’m a Barbie girl :D

सोसायटीच्या सांस्कृतिक कार्यक्रमासाठी माऊ आणि तिच्या मैत्रिणींचा नाच बसवताहेत. तीन – साडेतीन वर्षांच्या मुलींचा नाच बसवायला गाणं कुठलं निवडावं? … I’m a Barbie girl!!!

माझ्या माहितीच्या / आवडीच्या सगळ्या इंग्रजी गाण्यांप्रमाणेच हेही गाणं मी (कुणीतरी लावलेलं) फक्त ऐकलेलं. व्हिडिओ बघितलेला नाही, स्वतःहून मुद्दाम नीट गाणं ऐकलेलं नाही, त्यामुळे सगळे शब्द माहित नाहीत. पण हे गाणं निवडल्याबरोबर माझी पहिली प्रतिक्रिया होती, “हे नको. यापेक्षा एखादं बालगीत घेऊ या.” (“नाहीतरी या सगळ्या बार्बीच आहेत की!” एका आईची टिप्पणी. माऊला बार्बी म्हणण्याएवढा मोठा अपमान नसेल माझ्या मते! तीन वर्षाच्या सगळ्याच मुली गोड दिसतात हे खरंय. पण बार्बीसारख्या, ओ येईल इतक्या गोड (आणि मठ्ठ)? यक्क!

आजीच्या शब्दात सांगायचं तर माऊ “दांडोबा पांडेकर” आहे. बाहुल्या प्रकारात अजून तरी तिने जवळपास शून्य रस दाखवलाय. त्यामुळे (माझ्या सुदैवाने) अजून बार्बीची (आणि प्रिन्सेसची) आणि माऊची ओळख झालेली नाही, आणि तिला गुलाबी कावीळ झालेली नाही. बार्बीचं रूप, तिचे कपडे आणि एकूणातच तिची सगळी खेळणी, त्यातलं स्टिरियोटायपिंग (आणि तिची किंमत!) या सगळ्याचा मला मनापासून तिटकारा आहे. (एका निरुपद्रवी खेळण्याविषयी केवढा तो राग?!!!) त्यामुळे माऊ आणि बार्बी हे समीकरण मला काही पचलं नसतं. माऊला गाण्याच्या अर्थाशी काहीही देणंघेणं नाही, नाचायला मिळालं की पुरेसं आहे. त्यामुळे माझ्या डोक्यातल्या गुंत्यासाठी तिला मज्जा करण्यापासून वंचित ठेवायचं का हे कळत नव्हतं. आज जरा बार्बी गर्लचा व्हिडिओ, शब्द बघितले, आणि एकटीच खोखो हसत बसले!!! या गाण्यावर नाच बसवू या म्हणताना कुणालाच त्या गाण्याचे शब्द, संदर्भ तपासावेसे वाटले नाहीत? अज्ञानात सुख असतं ते खरंच. पण गाणं आवडलंच मला ते एकदम! माझा विरोध मावळलाय! अजून पंधरा एक वर्षांनी, समजून उमजून, माऊने सोसायटीच्या सांस्कृतिक कार्यक्रमात हे गाणं म्हटलं तर मला फार आवडेल!!!

(मधल्या काळात “हे गाणं या मुलांच्या वयाला योग्य नाही + फार फास्ट आहे म्हणून दुसरं गाणं निवडण्याची सूचना पुढे आली आणि ती संमतही झालीय. त्यामुळे सद्ध्या माझी संभाव्य बार्बीविषयक प्रश्नांच्या सरबत्तीमधून सुटका झालीय! :D)

***
हे पोस्ट केलं आणि मग बघितलं ... ही इथली दोनशेवी पोस्ट! आमच्या कासवाने चक्क डब्बलसेंचुरी मारली की हो!!!

आसमान से टपका ...

सोनचाफा खाली गेल्यापासून त्याची रिकामी जागा फार जाणवतेय. रोज सकाळी पहिल्यांदा बागेत डोकावल्यावर बघायची गोष्ट म्हणजे आज चाफ्याला फुल आहे का? आता नवं झाड येईपर्यंत परत फुलं नाहीत हे अजून पचत नाहीयेत. त्यामुळे मी बागेत जायचं टाळत होते. कसंबसं झाडांना पाणी घातलं की झालं असं चाललं होतं. आज काही झालं तरी जरातरी विचारपूस करायची बाकीच्या झाडांची असं ठरवलं होतं.

आजवर इतक्या रिकाम्या कुंड्या कधी नव्हत्या बागेत! सद्ध्या बागेकडे जास्त लक्ष देता येत नाहीये आणि कबुतरं फार त्रास देताहेत. त्यात बागेत गेल्यावर चाफ्याची फार आठवण येते. त्यामुळे कितीतरी दिवस काही कुंड्या नुसत्याच पडून आहेत. त्या साफ करायला घेतल्या, तर त्यात एक रोप दिसलं. कसलं असावं हे? या चौकोनी कुंडीत अनेक गोष्टी लावून झाल्यात, आणि गेल्या काही महिन्यात कबुतरांनी यात काहीही टिकू दिलेलं नव्हतं. त्यामुळे कसलं रोपटं आहे ते कळेना. शेवटी म्हटलं जरा उकरून बघावं आलं किंवा असा कुठला कंद इथे राहून गेला होता का म्हणून. जरासं उकरल्यावर हे दिसलं:

केरातून पडलेली खजुराची बी रुजून झाड आलंय! आतापर्यंत तरी या रोपट्याकडे संपूर्ण दुर्लक्ष केलंय. पावसाचं जे काही पाणी मिळालं असेल तेवढंच. आणि अगदी थोडं ऊन. टिकेल का हे रोप? कशी काळजी घ्यायला हवी याची? जगलंच तर मोठं झाल्यावर कुठे लावता येईल बरं हे?

restiscrime: थोडा है थोडे कि जरुरत है…३

restiscrime: थोडा है थोडे कि जरुरत है…३: मंडळी, आपण हातात घेतलेलं हे तिसरं काम. पहिलं काम होतं छोट्या मुलामुलींच्या गणवेषांचं. म्हणजे शिक्षण . दुसरं एका पाड्याच्या पाणी साठव...

Heidi

माऊच्या एका आज्जीने तिच्यासाठी सुंदर सुंदर पुस्तकं पाठवलीत. यातली सगळीच तीन वर्षाच्या पिल्लाला लगेच वाचता येण्यासारखी नाहीत, पण लहानपणी जे जे वाचायला मिळायलाच हवं असं तिला वाटलं त्यातली सापडतील ती पुस्तकं तिने पाठवलीत. त्यात Winnie the Pooh (डिस्नेचा नाही, मूळ कॅनडाचा) आहे, Anne of the green gables आहे, आणि Heidi पण आहे. अनघाकडून मी हायडीविषयी ऐकलं होतं, पण तिने दाखवलं तश्या सुंदर चित्रांचं पुस्तक मला सापडलं नव्हतं त्यामुळे ते वाचलेलं नव्हतं. आजीच्या पुस्तकात चित्रं नाहीत, पण गोष्ट तर वाचायला मिळाली त्यामुळे. आजीच्या मते युरोपातल्या मुलांचं बालपण ज्या गोष्टींशिवाय पूर्ण होऊच शकत नव्हतं त्यापैकी हायडी एक आहे.

स्वीस आल्प्समधल्या एका डोंगरावर आजोबांसोबत राहणारी छोटीशी हायडी. तिला शहरातल्या एका श्रीमंत घरात रहायची संधी मिळते, पण आपली डोंगरावरची झोपडी, आजोबा, शेळ्या राखणारा पीटर आणि सगळ्या शेळ्या, पीटरची आजी – आणि या सगळ्याहूनही डोंगर, तिथली रानफुलं, कुरणं, सूर्योदय आणि सूर्यास्त – हे सगळं नितांतसुंदर जग हायडी विसरू शकत नाही. या सगळ्यासाठी झुरणार्‍या हायडीला अखेरीस घरी परत येण्याची संधी मिळते. तिची शहरातली श्रीमंत घरातली पंगू मैत्रीण तिला भेटायला येते आणि इतक्या सुंदर आणि आरोग्यपूर्ण वातावरणात एकदम तंदुरुस्त होऊन जाते. हायडीमुळे डोंगराखालच्या गावापासून फटकून राहणारे हायडीचे आजोबा गावकर्‍यांकडे परत जातात. पीटरच्या गरीब आजीच्या झोपडीची डागडुजी होते, तिला चांगलं खायला मिळतं, उबदार बिछाना मिळतो. हायडीमुळे पीटर लिहायला – वाचायला शिकतो. (आणि सगळे सुखाने रहायला लागतात :D) अशी थोडक्यात गोष्ट. एका दृष्टीने परिकथाच. पण आवडली.

लहान मुलांसाठीचं पुस्तक, त्यामुळे यात कुठल्याच पात्राच्या स्वभावात कंगोरे नाहीत. हायडीही  पेठ्यासारखी गोडमिट्ट आहे. तिला हाडामांसाची, जिवंत बनवायला उद्याची चिंता, नसलेल्या आईवडिलांची आठवण, हेवेदावे, एखादं भांडण, भीती, कुठलीच अपरिपूर्णता यात दाखवलेली नाही. पण तरीही आवडलीच ती. तसं बघितलं तर डोंगरावरच्या हायडीच्या आयुष्यात क्वचितच काही घडत असतं. रोजचा सूर्योदय, डोंगरावर फुलणारी रानफुलं, पीटरच्या बकर्‍या हे सगळं तिथे तसं रोजचंच. हे सगळं रोज नव्याने अनुभवणं, त्यात रोज आनंद शोधणं, तो इतरांपर्यंत पोहोचवणं हायडीला जमतं. रोजच्या जगण्याला असं सुंदर बनवण्यासाठी आपल्याला स्वित्झर्लंडमध्ये आल्प्सच्या डोंगरातच रहायला हवं असं नाही. तिथे राहणार्‍या सगळ्यांना तरी ते डोंगर इतके सुंदर कुठे वाटतात! प्रश्न आहे तो सुंदर क्षण टिपण्याची दृष्टी मिळवण्याचा.

पाठवणी

कुंड्यांमधली बाग सुरू केली तेंव्हा पहिल्यांदा जी वीस – बावीस झाडं आणली त्यातला एक माझा सोनचाफा. गेली सहा वर्षं तो माझ्या एवढ्याश्या टेरेसवर भरभरून फुलतोय, सुगंधाची लयलूट करतोय. अगदी सुरुवातीला आमच्या समोरची इमारत झालेली नव्हती आणि टेरेसवर भन्नाट वारं यायचं, आणि अश्या वेड्या वार्‍यात हा कसा टिकेल म्हणून मला शंका वाटायची. पण तो नुसता टिकलाच नाही, तर फुलतही राहिला. टेरेसवर पहिल्यांदाच बाग करत असल्यामुळे तिथे मिळणार्यात सूर्यप्रकाशात उन्हाळ्यात आणि हिवाळ्यात किती फरक पडतो याची सुरुवातीला अजिबात कल्पना नव्हती. पाणी, सूर्यप्रकाश, खत सगळंच अजून शिकत होते मी. पण शिकाऊ माळीणबाईंना सांभाळून घेतलं त्यानं. 

त्याला आलेलं पहिलं फूल, त्याची सुरुवातीची पानं, ही “सुवर्णरेखा” जात आहे, हिची पानं अशीच असतात हे माहित नसल्यामुळे त्या पानांच्या वळलेल्या कडा पाहून माझी काळजी, पहिल्यांदा छाटणी करतानाची धाकधूक, खूप दिवस घराबाहेर राहून आल्यावर घरी आल्यावर अर्ध्या रात्रीसुद्धा बागेत काय चाललंय ते बघण्याची धडपड हे सगळं आज आठवतंय.

बागेत सगळ्यात जास्त गप्पा मी त्याच्याशी मारल्यात,  आणि आपण सांगितलेलं – न सांगितलेलं सगळं त्याला समजतंय याचाही अनुभव घेतलाय! अशीच एकदा एका निर्णयाची मोठी जबाबदारी वाटत होती. सगळं नीट होईल ना याची काळजी होती. अस्वस्थ आणि एकटं वाटत होतं. हे सगळं त्याच्याजवळ व्यक्त केलं, आणि भर उन्हाळ्यात, माझं तसं दुर्लक्षच होत असताना माझ्या एवढ्याश्या झाडाला त्या दिवशी तब्बल वीस फुलं आली! माझं झाड माझ्याशी बोलतं यावर त्या दिवशी माझा ठाम विश्वास बसला.

धाकटं भावंड स्वीकारणार्‍या समजूतदार मोठ्यासारखं त्याने माऊ आल्यावर मला बागेसाठी पूर्वीसारखा वेळ न देता येणंही मान्य केलंय. 
या एका झाडाने मला किती आनंद दिलाय ते शब्दात सांगणं शक्य नाही! इथे ब्लॉगवरच त्याच्या किती पोस्ट आहेत हे आज जाणवलं.

असं सगळं मस्त चाललं असताना एकीकडे एक टोचणी लागून होती ... कितीही मोठी कुंडी असली तरी सोनचाफ्याला ती आयुष्यभर पुरणार नाहीये. त्याच्या पूर्ण क्षमतेवढं मोठं होण्यासाठी त्याला मोकळ्या जमिनीत रुजायची संधी मिळायला हवीय. पण झाड मोकळ्या जमिनीत लावताना मला त्याच्याजवळ राहता येणार नाही! त्याला असं घर सोडून दूर पाठवायची मनाची तयारी काही होत नव्हती. दोन – चार ठिकाणी मी झाड लावता येईल का म्हणून चौकशीही केली, पण त्या चौकशीत खरा जीव नव्हताच. आणि एक दिवस अचानक नवर्‍याने सांगितलं – “मी सोसायटीमध्ये विचारलंय. आपल्या इथे खाली झाड लावायला जागा शोधणार आहेत ते.” फार दूर नाही म्हणून आनंद, पण आता खरंच जाणार म्हणून दुःख असं चाललं होतं मग. मग सोसायटीचे लोक येऊन झाड पसंत करून गेले. एक दिवस माळीदादाही झाड बघायला आले. पण तेंव्हा झाडाला भरभरून पालवी आली होती, आणि कळ्याही. हा बहर संपल्यावर झाड हलवू या असं ठरलं, आणि हा बहर कधी संपूच नये असं मला मनाच्या कोपर्‍यात वाटायला लागलं! त्यात त्याच्यासाठी शोधलेली जागा म्हणजे केवडा आणि फणसाचं झाड काढून तिथली मोकळी जागा. मस्त वाढलेला केवडा आणि फणस का तोडायचा? (उद्या असाच माझा सोनचाफा तोडला यांनी तर? सोसायटीचं कुणी सांगावं! :( परत शंका!) तो बहर संपलाच शेवटी, पण मग पावसाची दडी, सोसायटीच्या बागेला पाणी पुरवणारी मोटर जळाली अशा विविध कारणांनी त्याचा मला अजून महिनाभर सहवास मिळाला. मग दोन वेळा झाड घ्यायला आलेले माळीदादा घरात कोणी नाही म्हणून परत गेले, आणि अखेरीस झाडाच्या पाठवणीची वेळ आलीच!
दुपारी माऊ झोपलेली असताना इतक्या झटकन नेलं त्यांनी झाड, की मला नीट निरोपही घेता आला नाही. माऊ उठल्यावर तिला सांगितलं, “आपलं झाड गेलं खाली!”
“खाली कुठे?”
“माहित नाही! मला माळीदादा दिसतच नाहीयेत खिडकीतून. आपण शोधू खाली जाऊन.”
“आई ते बघ माळीदादा झाड लावताहेत तिथे खाली!” माऊला दिसले ते बरोब्बर.

अगदी माझ्या खिडकीच्या खाली जागा मिळाली सोनचाफ्याला - लांबून का होईना, पण रोज दिसणार तो मला. अगदी खाली जाऊन गप्पा सुद्धा मारता येतील! टेरेसवरच्या त्याच्या रिकाम्या जागेकडे बघून रिकामंरिकामं वाटलं की फक्त खिडकीतून एकदा खाली बघायचं! :) जीव भांड्यात पडणं म्हणतात ते हेच!

कारवी फुलली!

लॉंग विकेंडला घराबाहेर पडायचा काहीच प्लॅन ठरत नाहीये म्हणून हळहळ वाटत होती, पण या वर्षी ताम्हिणीच्या वाटेवरची कारवी फुलली आहे हे मायबोलीवर समजलं, आणि लगेच तिथे जाऊन बघण्याची संधी मिळाली. मुळशीचं पाणी बघण्याच्या नादात “क्विक बाईट्स” ची सांगितलेली खूण दिसलीच नाही, आणि अचानक अगदी रस्त्याच्या शेजारी कारवी येऊन भेटली!

कारवीच्या कळ्या

कारवीची फुलं

आणि ही झुडुपं

रस्त्यालगतचा डोंगराचा उतार कारवीनेच भरला आहे!

इथे पांढरी / गुलाबी कारवीसुद्धा फुलली आहे असं समजलं होतं ती काही दिसली नाही.  कारवीसोबत सोनकी आणि दुसरी रानफुलं होतीच.

कुर्डू

सोनकी

(बहुतेक) निसुर्डी

जांभळी चिरायत

रानपावटा

हा पण भेटला - बघा दिसतोय का तुम्हाला ...

दिसतोय का मी?

माऊला कारवीपेक्षा जास्त इंटरेस्ट होता पलिकडे दिसणार्‍या धरणाच्या पाण्यात. म्हणजे फुलं वगैरे ठिक आहे, पण एवढं मोठ्ठं पाणी शेजारी दिसतंय आणि आपण तिथे जात नाही ही कल्पना काही तिला पटत नव्हती :) फुलांना भेटून झाल्यावर मग पाण्याला भेटायला गेलो.

काल अर्धवट पाऊस पडल्याने चांगल्यापैकी उकडत होतं, त्यात सकाळ म्हणण्यापेक्षा दुपारीच बाहेर पडलो होतो. त्यामुळे पाण्यात शिरल्यावर खरंच जीव शांत झाला. सगळं हिंडून झाल्यावर, पाण्यात शिरल्यावर जिवाला अजून शांत करायला शाण्यासारखा मस्त पाऊस पण आला!

फुलांचे फोटो काढेपर्यंत मोबाईल नक्की माझ्याजवळ होता. तो पाण्यात शिरण्यापूर्वी नव्हता. उतरतांना गाडीत राहिला असेल म्हणून मी तशीच पुढे गेले होते. परत येतांना भिजल्यामुळे माऊचे आणि तिच्या मैत्रिणीचे कपडे बदलणे वगैरे सोपस्कार करून घाईनेच गाडीत बसलो आणि निघालो. पाच मिनिटांनी आठवलं, मोबाईल कुठे दिसत नाहीये! कुठल्याच फोनला रेंज नव्हती, त्यामुळे कॉल करून बघणं शक्य नव्हतं. तेवढ्यात माऊच्या मैत्रिणीची आजी म्हणाली, “आपण पाण्यात जाताना गाडी ठेवली होती, तिथे पडला होता एक मोबाईल!”

समोरचं काही दिसत नव्हतं एवढा पाऊस, रस्त्यात चहाचे पाट वहायला लागलेले. रस्ता तसा वर्दळीचा. परत फिरून गाडी लावली होती तिथे पोहोचलो, तर खरंच मोबाईल पडलेला मिळाला! पंधरा मिनिटं गाड्या, पायी चालणारे, गुरं यांच्या कुणाच्या पायदळी न जाता, कुणी न उचलता फोन तिथेच रस्त्यात पडलेला होता. आणि आतपर्यंत चिखल भरलेला असूनही चालू होता!!! त्याचं आणि माझंही नशीब फार चांगलं असावं. मोबाईल मिळाल्यावर आधी स्विच ऑफ केला, जमेल तसा चिखल काढला. घरी आल्यावर ड्रायरखाली वाळवला. जरा वेळ इअरफोन लावल्याचा सिंबॉल दाखवत होता, टचस्क्रीन झोपलेला होता. पण नंतर झाला सुरळीत चालू! या वेळी पहिल्यांदा नोकिया नसलेला फोन  - सॅमसंग - घ्यायचं धाडस केलं होतं मी ... तर नोकियाचा ठोकळा सोडून दुसरा कुठला फोनही मी वापरण्याच्या लायकीचा आहे हे सिद्ध झालं या भटकंतीमधून!!! :)